زندگی بشر پر از تعلقات و وابستگی‌هایی است که توسط ایگو یا نفس ایجاد می‌شود. این وابستگی‌ها اغلب ما را به زنجیر می‌کشند و از دستیابی به زندگی آزاد و رضایت‌بخش جلوگیری می‌کنند. اما چگونه می‌توان از این وابستگی‌ها رهایی یافت و به زندگی‌ای آرام و رضایت‌بخش دست پیدا کرد؟
اولین مرحله در این مسیر، پذیرش لحظه حال است. پذیرش یعنی قبول کردن وضعیت کنونی بدون قضاوت و مقاومت. هنگامی که در شرایطی نهاده‌ایم که ممکن است رضایت‌بخش نباشد، مانند گیر کردن در مشکلات زندگی، پذیرش به ما اجازه می‌دهد تا به جای مبارزه با شرایط یا درگیر شدن در واکنش‌های منفی، با وضعیت کنونی سازگار شویم.
برای مثال، تصور کنید که در گِل گیر کرده‌اید. واکنش طبیعی بسیاری از مردم ممکن است خشم، شکایت و نارضایتی باشد. اما این نوع واکنش‌ها فقط به عمیق‌تر شدن مشکل منجر می‌شوند، زیرا انرژی خود را در مقابله با موقعیت صرف می‌کنیم به جای اینکه راهی برای خروج پیدا کنیم.
پذیرش لحظه حال به معنای تسلیم شدن یا بی‌تفاوتی نیست، بلکه به معنای واقع‌بینی و برخورد مثبت با شرایط موجود است. این پذیرش اولین گام در رهاسازی تعلقات و وابستگی‌های ایگو است، زیرا به ما اجازه می‌دهد تا از دغدغه‌های پیوسته نارضایتی ذهنی فاصله بگیریم و دیدگاه‌های جدید و خلاقانه برای حل مشکلات پیدا کنیم.
پس از پذیرش، مرحله دوم قدردانی است. پس از پذیرفتن وضعیت کنونی، می‌توانیم تمرکز خود را به روی جنبه‌های مثبت و چیزهایی که می‌توانیم از آن‌ها استفاده کنیم، معطوف کنیم. قدردانی به ما کمک می‌کند تا به جای تمرکز بر کمبودها، به آنچه داریم ارزش بدهیم و به فرصت‌های تازه پی ببریم.
قدردانی و پذیرش کمک می‌کنند تا نوعی آرامش درونی پیدا کنیم که وابستگی‌های ایگو را کاهش می‌دهد. با تمرین مداوم پذیرش و قدردانی، ما توانایی بیشتری در مواجهه با چالش‌های زندگی پیدا می‌کنیم و زندگی‌مان از منظر متفاوتی دیده می‌شود.
