در دل هر انسان، فضایی درونی وجود دارد که می‌توان آن را «فضای بی‌ذهنی» یا آرامش عمیق درون نامید. این فضا، جایی است که ذهن از افکار روزمره، قضاوت‌ها، و اضطراب‌های معمول فاصله می‌گیرد و به حالت سکون و شفافیت می‌رسد. در این فضای خالی از ذهنیت، نیروهای بالقوه‌ای برای آفرینش و کشف معنویات نهفته است. چنین حالتی به ما اجازه می‌دهد تا بدون محدودیت‌های معمولی و اجتماعی، به سرچشمه‌های خلاقیت و معرفت روحانی دسترسی پیدا کنیم.
وقتی فرد به این فضای عمیق درونی دسترسی پیدا می‌کند، او شروع به تجربه‌ی لحظات الهام‌بخش و خروج از خود می‌کند. این لحظات می‌توانند به شکل‌های مختلف بروز کنند: الهام برای نوشتن یک مقاله، طراحی یک اثر هنری، یا نوشتن یک کتاب. بسیاری از هنرمندان و نویسندگان بزرگ تاریخ گزارش داده‌اند که دستاوردهای خلاقانه‌شان نتیجه‌ی ارتباط با چنین فضای درونی و لحظات الهام‌بخش بوده است.
اما چگونه می‌توان به این فضای خالی از ذهن دست یافت؟ یکی از راه‌های مؤثر، مدیتیشن یا مراقبه است. مراقبه به فرد کمک می‌کند تا ذهن را از افکار و مشغله‌های روزمره پاک کند و به حالت سکون و آرامش برسد. در این حالت، ذهن آماده برای پذیرش ایده‌ها و الهامات تازه می‌شود.
ارتباط با طبیعت نیز می‌تواند به فرایند دسترسی به فضای درونی کمک کند. برخورداری از زیبایی طبیعی و آرامش در محیط‌های دست‌نخورده، فرد را به حالتی از حضور و آگاهی می‌رساند که در آن، ذهن به راحتی به حالت بی‌ذهنی و سکون فرو می‌رود.
در این حالت از بی‌ذهنی، زمانی که حس قوی معنوی به وجود می‌آید، باید به آن اعتماد کنیم. زیرا این حسی که به ما می‌رسد، از عمیق‌ترین لایه‌های وجودمان سرچشمه می‌گیرد و به ما کمک می‌کند تا واقعیات و حقایق بزرگ‌تر را درک کنیم. این معنا و مفهوم در خلق آثار، درک احساسات، و تصمیم‌گیری‌های عمیق تأثیر بسزایی دارد.
در مقابل، بسیاری از کارهایی که از سطح وجودمان به ما القا می‌شوند، واقعی نیستند. این‌ها ممکن است نتیجه‌ی فشارهای اجتماعی، خواسته‌های نفسانی، یا مشغله‌های بی‌پایه و اساس باشند. بنابراین، تشخیص میان الهامات واقعی و القائات سطحی اهمیت زیادی دارد. برای این کار، خودآگاهی و تمرین روزانه برای اندیشیدن و تفکر می‌تواند مؤثر باشد.
باید به این نکته تأکید کرد که ارتباط دائم با فضای بی‌ذهنی نیازمند تمرین و تداوم است. این فضای آرامش‌بخش و پربار، هرچند به‌ظاهر خالی از فعالیت‌های ذهنی معمول است، اما در واقع حامل پتانسیل‌های عمیقی برای رشد و توسعه فردی است. با تمرین و پشتکار، می‌توانیم از این فضا برای دستیابی به ایده‌های خلاق و درک عمیق‌تری از معنویت بهره‌بریم، و آثار و افکاری پدید آوریم که نه تنها برای خودمان بلکه برای دیگران نیز الهام‌بخش خواهند بود.
