غولی در زندگی اجتماعی وجود دارد که من آن را دیو نتوانستن می‌گذارم. آنقدر زور این دیو زیاد است که هرکسی توانایی مقابله با آن را ندارد. بگذارید با مثال حرفم را روشن کنم. مثلا سالها گذشت و از طریق اجتماع و فضای فیزیکی و مجازی این باور به من قبولانده شده که تو هرگز نمی‌توانی در آزمون وکالت قبول شوی. این هجمه و حمله آنقدر زیاد بود که حتی جرات ثبت نام در آزمونش را نداشتم و توهم زده بودم که این آزمون ممکن است چند دفترچه باشد با سوالات بسیار سنگین و سخت که هرگز روحیه شرکت در این آزمون را ندارم چه برسد که در آزمون بخواهم قبول شوم. ولی همین که متوجه شدم که با دو بال اعتماد به نفس و همت می‌توان به قول مولی علی علیه السلام در ترسم شیرجه بزنم باعث شد این غول را برای همیشه به لطف خدا بشکنم. يا همین وبسایت را وقتی با یکی از دوستان مطرحش کردم گفت تو از سایت و اینها هیچی نمیدانی و یا باید کلی هزینه بدهی تا صاحب وبسایت بشوی یا کلا بی خیالش بشوی. ولی من به لطف خدا توانستم به عرض یک هفته یک وبسایت خوب را بالا بیاورم.
مسئله کجاست؟ اینجاست که هیمن باور عامه مردم که تنبلی و بدبینی و ناامیدی در وجودشان رخنه کرده آنقدر سایه بزرگی دارد که بر تمام باورهای مردم سایه می افکند. انسانی پی به این تقلب اجتماعی می‌برد و این طلسم را می‌شکند که خلاف جریان جامعه و عموم مردم حرکت می‌کند و با دو بال همت و اعتماد به نفس رو به هدفش حمله کند. فقط لازم است انسان تا به محض اینکه شنید نمی‌شود و سخت است و کار هرکسی نیست متوجه شود که این حرفا علامت و اماره ای است بر اینکه من میتوانم این دیو کاذب توهمی و مجازی را بشکنم و خلافش را به همه ثابت کنم.
ولی از این همه تجربه که در زندگیم کسب کرده ام متوجه شدم که خود این دارا شدن همت و اعتماد به نفس هم دارای سطح است. این حرف یعنی چه؟ یعنی اینکه انسان تا روی خودش کار نکند. خودسازی نداشته باشد. دین ورزی نکند. صادقانه روش و سلوک خدا و دستورات قران و اهل بیت را طی نکند از یک سطح به یک سطح بالاتر یا جایگاه وسیعتری نمی‌تواند حرکت کند. می‌توانید در این تجربه با من مشارکت کنید و نظرتان را در زیر این مطلب بیاورید.
