انسان مومنی که خطا و گناه مرتکب شده است این حس به او دست می‌دهد حالا که من پا را از حدود خدا فراتر گذاشته‌ام پس از چشم خدا افتاده‌ام؛ او دیگر هوای من را ندارد و هرجا به او متوصل شوم دیگر دعایم را برآورده نمی‌کند؛ او من را تنبیه می‌کند و به سزای عملم می‌رساند. این‌ها تفسیرها و تصاویر ذهنی است که انسانی که خدا را خوب نمی‌شناسد و درک نکرده است برای خودش می‌سازد. در دعای کمیل عبارت عجیبی وجود دارد که خداوند گاهی بر اساس قضا و حکم خود، انسان را در حالتی قرار می‌دهد تا از هوای نفسش پیروی کند و فریب دشمن و شیطان را متوجه نشود:
انسان هر گناهی و هر خطایی چه کبیره و چه صغیره از هر نوعی و هر قسمی که انسان فکرش را بکند مرتکب شود ولی انسان بعد از آن به خداوند پناه ببرد و دست از آن خطایش (با نیت واقعی عدم برگشت) بکشد خداوند حتی بیشتر از گذشته با اوست و هوایش را دارد و خطایش را نه تنها می‌بخشد بلکه به حسنه تبدیل می‌کند. در آیه ۱۳۵ آل عمران که در بالا اشاره کردیم در پایانش خداوند می‌گوید: «و دانسته و آگاهانه بر آنچه مرتکب شده‌اند، پا فشاری نمی‌کنند» و این نشان می‌دهد شرط یاری خداوند و بخشش انسان این است که بر آن خطا دیگر اصرار نورزد «ولم یصروا» در حالی که به درک و علمِ خطا بودن و زشتی آن عمل پی برده باشد. البته باز با این حال خداوند به حکم تواب بودن حتی اگر کسی چندین بار هم توبه خود را شکسته باشد باز هم در رحمت و بخشش او به روی بنده گناه‌کار باز است. ضمن اینکه داشتن محبت نسبت به خود راوی این دعا نیز باعث می‌شود انسان از آسیب‌ها و ضررهای گناهان در امان باشد همانگونه که رسول خدا فرمود: «حُبُّ عَلِیٍّ حَسَنَةٌ لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِیٍّ سَیِّئَةٌ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة: دوستی علی حسنه‌ای است که با داشتن آن، سیئه زیانی نمی‌رساند و دشمنی علی سیئه‌ای است که با وجود آن حسنه سودی ندارد».
